Łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) jest przewlekłą autoimmunologiczną chorobą zapalną, która jest zaliczana do grupy spondyloartropatii zapalnych. W przebiegu ŁZS może dochodzić do zapalenia stawów, przyczepów ścięgnistych i palców oraz stawów krzyżowo-biodrowych i kręgosłupa u osób z towarzyszącą łuszczycą skóry i/lub paznokci. Nasilenie zmian zapalnych w obrębie stawów nie musi być związane z rozległością zmian skórnych. Można wyróżnić następujące rodzaje ŁZS:

  • asymetryczna kilkustawowa – zapalenie stawów jest zwykle niesymetryczne (ok. 70% chorych),
  • wielostawowa przypominająca reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) (15–20% chorych),
  • z dominującym zapaleniem stawów międzypaliczkowych dalszych, z częstym zajęciem paznokci (ok. 5% chorych),
  • okaleczająca, o bardzo ciężkim przebiegu (ok. 5% chorych),
  • osiowa przypominająca zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK), z częstym asymetrycznym zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych (ok. 5% chorych).

Szczyt zachorowań na ŁZS przypada pomiędzy 35 a 45 rokiem życia. ŁZS ma bardzo duży wpływ na jakość życia – poza pogorszeniem się stanu zdrowia fizycznego, bardzo często prowadzi również do pogorszenia się stanu zdrowia psychicznego i rozwoju depresji.

Stosowane leczenie:

W postaciach obwodowych w I linii stosujemy klasyczne syntetyczne leki modyfikujące przebieg choroby (ks LMPCH) jak metotreksat, lefunomid, sulfasalazyna, chlorochina i hydroksychlorochina.

W II linii stosujemy biologiczne leki modyfikujące przebieg choroby (bLMPCH) z grupy inhibitorów TNF- alfa, jak adalimumab, certolizumab, etanercept, golimumamb i infliximab lub leki biologiczne o innym mechanizmie działania jak sekukinumab (inhibitor IL-17).

Niesterydowe leki przeciwzapalne (NLPZ) powinny być stosowane zwłaszcza w postaci osiowej natomiast  glikortykosteroidy (GKS) podawane tylko miejscowo tj. dostawowo, w ostrzykiwaniu zapalenia przyczepów ścięgnistych (entesits) i zapalenia palców (dactylitis).