Łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) jest przewlekłą autoimmunologiczną chorobą zapalną, która jest zaliczana do grupy spondyloartropatii zapalnych. W przebiegu ŁZS może dochodzić do zapalenia stawów, przyczepów ścięgnistych i palców oraz stawów krzyżowo-biodrowych i kręgosłupa u osób z towarzyszącą łuszczycą skóry i/lub paznokci. Nasilenie zmian zapalnych w obrębie stawów nie musi być związane z rozległością zmian skórnych. Można wyróżnić następujące rodzaje ŁZS:
- asymetryczna kilkustawowa – zapalenie stawów jest zwykle niesymetryczne (ok. 70% chorych),
- wielostawowa przypominająca reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) (15–20% chorych),
- z dominującym zapaleniem stawów międzypaliczkowych dalszych, z częstym zajęciem paznokci (ok. 5% chorych),
- okaleczająca, o bardzo ciężkim przebiegu (ok. 5% chorych),
- osiowa przypominająca zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK), z częstym asymetrycznym zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych (ok. 5% chorych).
Szczyt zachorowań na ŁZS przypada pomiędzy 35 a 45 rokiem życia. ŁZS ma bardzo duży wpływ na jakość życia – poza pogorszeniem się stanu zdrowia fizycznego, bardzo często prowadzi również do pogorszenia się stanu zdrowia psychicznego i rozwoju depresji.
Stosowane leczenie:
W postaciach obwodowych w I linii stosujemy klasyczne syntetyczne leki modyfikujące przebieg choroby (ks LMPCH) jak metotreksat, lefunomid, sulfasalazyna, chlorochina i hydroksychlorochina.
W II linii stosujemy biologiczne leki modyfikujące przebieg choroby (bLMPCH) z grupy inhibitorów TNF- alfa, jak adalimumab, certolizumab, etanercept, golimumamb i infliximab lub leki biologiczne o innym mechanizmie działania jak sekukinumab (inhibitor IL-17).
Niesterydowe leki przeciwzapalne (NLPZ) powinny być stosowane zwłaszcza w postaci osiowej natomiast glikortykosteroidy (GKS) podawane tylko miejscowo tj. dostawowo, w ostrzykiwaniu zapalenia przyczepów ścięgnistych (entesits) i zapalenia palców (dactylitis).
